Tekst: Nicolette Johns; Foto’s: José Gallois.
Dat het moeilijk is om een verrassing te bewaren mag duidelijk zijn; maar toch is het voor het grote publiek verborgen gebleven wie nu eigenlijk deel uit gingen maken van de Ian Siegal ‘Bigger’ Blues Band. De onthulling is dan eindelijk daar, Ian heeft zijn altijd trouwe bassist Andy Graham meegenomen maar ook drummer Evan Jenkins is weer van de partij. Het ‘Bigger Blues’ gedeelte van de band wordt gevormd doordat Ian voor de 2e keer Paddy Milner op toetsen meegenomen heeft én Neerlands supertalent Dusty 
Ciggaar die ooit met The Rhythm Chiefs het voorprogramma waren tijdens Ian’s toer in 2008! Dat Dusty al eerder met Ian het podium deelde is voor de trouwe concert/festivalganger geen verrassing. Dusty heeft zelfs Ian’s gitaarspel ooit in zijn geheel overgenomen toen deze 1 dag voor de aanvang van de wintertoer in 2009 zijn middenhandsbeentje brak. Natuurlijk is Ian Siegal ‘de vervanger’ van Poppa Chubby op dit festival maar wát voor een vervanger! Deze man staat altijd zijn mannetje, en ook deze keer smult het pubiek van diverse nummers van zijn laatste 2 albums (the Skinny en Broadside). Blues, Funk, Singer/Songwriter (Warren Zevon) alles brengt hij op BluesRock Tegelen ten gehore, hij verlaat zelfs even het podium om zijn toetsenist Paddy Milner te laten soleren met een eigen nummer van diens repertoire. Niet bang om de roem te delen resumeert Ian dat Nederland trots dient te zijn op onze Dusty want hij is volgens Ian ‘the best on this planet!!’ Jammer genoeg mag dit optreden slechts 5 kwartier duren want als het aan het publiek gelegen had dan waren er nog velen solo’s ons te beurt gevallen.
Naar aanleiding van de toegestroomde jeugdige bezoekers begrijpen wij als ‘oude’ blues-rakkers dat het tijd is geworden voor DeWolff. We krijgen voor aanvang van hun set ook een beetje ‘n Woodstock-gevoel want de ‘Big Bean Bags’ en de ‘Flower Power’ kussentjes worden aangesleept om over de treden van de trappen van Theater het Doolhof te leggen (de vertrouwde stoeltjes zijn deze editie verwijderd) want het feest gaat beginnen. De laatste twee sets moeten ons het gevoel geven dat er een ‘Sixties, Phychedelische’ 
revival staat te gebeuren. DeWolff is de enige band die ooit de eerste prijs behaalde zónder één woord van kritiek te moeten incasseren (in de finale van Kunstbende 2008). DeWolff speelt een ‘thuiswedstrijd’ want dit trio komt uit Geleen, de twee broertjes Pablo en Luka van de Poel resp. op gitaar/zang en drums samen met hun maatje Robin Piso op de toetsen en tevens zang. De leeftijd van de bandleden ligt tussen de 16 jaar en 20 jaar maar zij hebben al op vele grote festivals gestaan zoals Lowlands en Pinkpop én als hoofdact in de grote zaal van Paradiso. Dat het een professionele set belooft te gaan worden blijkt al snel want het trio heeft zijn eigen decor meegebracht, de naam van de band in reusachtige witte letters mét randverlichting! We moeten toegeven; dat heeft toch wel wat! Wij hebben de band al twee keer eerder zien optreden en zijn dan ook benieuwd hoe deze jongens gegroeid zijn. Hun sound roept herinneringen op aan the Doors, Led Zeppelin soms the Who maar ook aan the Black Crowes die we nog vorige maand mochten zien optreden op BRBF in Peer. Deze jonge heren leveren een geweldige professionele show af die zelfs door de ouderen uit het publiek met luid gejuich wordt beantwoord, deze mannen kunnen hun passie voor de muziek wonderbaarlijk goed overbrengen! Deze jongens zijn niet alleen Limburg’s trots maar volgens ons de Nieuwe Nederlandse Wereld Act!!
De hekkensluiter van deze BluesRock Tegelen is ‘Canned Heat’ en het publiek vertoont inmiddels ‘bakvissen’-gedrag. Het haalt onderling herinneringen op in de trant van; waar heb jij ze 35 jaar geleden gezien en met wie? Nog meer vragen van deze aard stelt men elkaar. Het publiek heeft er zin in, dat is wel duidelijk. Nu afwachten of Adolfo ‘Fito’ de la Parra op drums en zang samen met Harvey ‘the Snake’ Mandel op gitaar en Dale ‘Kingfish’ Spalding op bluesharp, gitaar en zang dit ook waar kunnen maken. De set begint
wat stuntelig, een stoeltje voor Harvey op het podium, wat het publiek dan ook angst inboezemt. Maar toegegeven al naar gelang de set vordert stijgt het niveau van de band. De bassist (volgens de aankondiging van BluesRock Tegelen Larry ‘the Mole’ Taylor maar volgens ons Greg Kage) wisselt regelmatig van gitaar met Dale Spalding en dat is toch ‘n bijzondere leuke gimmick. Het stemgeluid van Fito is toch wel minder toereikend als dat we gehoopt hadden maar de stem van Dale en zijn mondharmonica werk maakt een hoop goed. Leuk voor de band dat het publiek lekker meezingt met de ‘gouwe ouwen’ van weleer, maar wat ons betreft toch een teleurstelling. Het publiek is geënthousiasmeerd door de herinneringen van toen en vraagt om ‘n encore en omdat ‘Canned Heat’ de laatste band is van deze editie vindt Jan Smeets dit ok.
Rest ons nog de conclusie: over-all een goed en gezellig festival zowel op muziekgebied als locatie, ware het niet dat het publiek niet echt te spreken was over de speech die Jan Smeets hield over ‘de boekhouding’ van het festival.
Lees hier het eerste deel van ons verslag over Bluesrock Tegelen
En bekijk hier het fotoalbum van José Gallois:
En bezoek:
The Ian Siegal Bigger Blues Band
