27 april 2007, The Waterfront, Rotterdam. tekst en beeld: Arjan Vermeer
“Hier moet jij bij zijn, je moet echt komen“, stelde Jan Stotijn mij dwingend. “En dan mag je ook nog vast wel backstage“. Jan kende ik van de vele Stonesforum meetings en daarbij is ie ook nog s de onvolprezen zanger van Undercover. En in het dagelijks leven werkte Jan in 2007 bij de Waterfront, het muziekcentrum aan de voet van de Willemsbrug in Rotterdam. Pal aan de Maas. En in die Waterfront werd op 27 april 2007 het “Nothing But Real Rhythm & Blues” Festival gehouden. En op dat festival speelden -onder andere- de country-soul band The Hacienda Brothers met de voormannen Chris Gaffney (in 2008 overleden) en Dave Gonzalez (de -bijna- legendarische Paladins-gitarist), maar ook ene David ‘Honeyboy’ Edwards.
Van de Hacienda Brothers had ik toen ergens op internet wat nummers gehoord en die wilde ik wel graag live zien en horen. ‘Honeyboy’ Edwards werd mij getipt door -eerdergenoemde- Jan Stotijn. Daarvoor had ik nog nooit van Edwards gehoord.
Vol verwachting reisde ik af naar de Waterfront, die ik al kende van eerdere Stonesforum meetings. Een basic maar sfeervol klein theater. De middag en avond werd voor mij gevuld door onbekende maar lekkere R&B muziek, waarvan de Hacienda Brothers voor mij wel een echt hoogtepunt waren. Zo naar het eind van de avond liep de spanning toch wel op. Was het publiek tot dan toe relaxed aan het luisteren geweest, ondertussen gezellig met elkaar kletsend, zo rond 23.00 uur begon het druk te worden ‘front of stage’. Het was duidelijk dat het merendeel van het publiek toch gekomen was voor de oude meester.
Klokslag 23.15 veerscheen hij dan ook op het podium en vanaf dat moment was er van ‘gezellig onder elkaar kletsen’ niet zoveel meer te merken. Iedereen wachtte geduldig af op wat komen ging. ‘Honeyboy’ pakte zijn gitaar, sprak wat onverstaanbaars en begon eenvoudigweg te spelen, daarbij vergezeld door zijn muzikale partner en manager Michael Frank op de bluesharp. Alhoewel het muzikaal-technisch allemaal niet veel voorstelt zat er een enorme lading in zijn spel. Waarschijnlijk door de eenvoud en zijn enorme rustige uitstraling kwam elke noot en stemintonatie over alsof je het
samen met hem geschreven had. Wel vreemd dat ik zijn cd’s eigenlijk nooit beluister omdat ik daar die ervaring daarin gewoon mis. Datzelfde geldt voor de ‘moderne’ delta blues artiesten die -vaak met enorme passie- hun vertolkingen van deze oorspronkelijke bluesstijl ten gehore brengen. Meestal verlies ik na drie nummers al de aandacht voor dergelijke optredens.
Maar niet bij dit ene optreden van Edwards. Het was ook compleet anders dan alles wat ik tot dan toe gewend was. De passie kwam niet uit zijn rythmisch meestampende voet, maar uit zijn donkerbruine doordringende ogen. Is charisma dan toch belangrijker dan inhoud?
Op de helft van het optreden verscheen Willem van Dullemen op het toneel, toen programmeur bij de Waterfront, maar ook begaafd bluesgitarist. Hij mocht meespelen. Net zoals Keith Richards dat in 2004 ‘mocht’ doen van Edwards. Je zag Willem duidelijk genieten.
Na het optreden of voor het optreden (dat weet ik niet meer precies) zat Honeyboy Edwards gewoon in de zaal op een keukenstoel te wachten tot zijn fans een cd kwamen kopen en signeren (waaronder ondergetekende). Ik kan mij daarna herinneren dat Jan mij backstage (een gangetje met twee kleedkamers naast het podium) meenam om een fotootje te maken en hem even gedag te zeggen. Maar een gezin kreeg voorrang, waarvan de twee zoons met Honeyboy uitgebreid op de foto mochten, Edwards breed glimlachend. Later kwam ik er achter dat de twee jongens die op de foto gingen bij Edwards, Dusty en Darryl Ciggaar zijn, van o.a. The Rythm Chiefs.
Daarna mocht ik. En met een blik van ‘wat moet die vent van mij’ kreeg ik een stevige handdruk en poseerde hij uitdrukkingsloos voor mijn camera. Al met al een -voor mij- wonderbaarlijke avond waar ik nog vaak aan terugdenk. Twee unieke optredens die ik nooit meer mee zal maken. The Hacienda Brothers zijn -na het overlijden van Chris Gaffney in 2009- uit elkaar gegaan en David ‘Honeyboy’ Edwards is gisterochtend (29 augustus, 2011 – red.) in zijn huis op 96 jarige leeftijd overleden. Ik ben dan ook eigenlijk best wel gelukkig dat ik deze ‘mooie man’ aan de Maas heb mogen aanhoren en aanschouwen!!
