Ralph de Jongh & Crazy Hearts, plezier zegt meer dan woorden

Exclusief interview met: Ralph de Jongh en Christof Bauwens (Ralph de Jongh & Crazy Hearts)
door: Giel van der Hoeven
foto’s: Arjan Vermeer
locatie: Hofboerderij, Hofpark Wateringen
tijdens: Waterpop 2011
datum: zaterdag 13 Augustus 2011

De eerste contacten voor een interview met Ralph de Jongh hadden we al gelegd op het Ribs & Blues festival in Raalte. Maar het kloppende hart van de Crazy Hearts is een bezig baasje geworden sinds de CD ‘More Than Words’ in mei van dit jaar uitkwam en hij met zijn band Crazy Hearts de nationale festivals plat speelt. Via zijn management 3S Music regelde we dat het vraaggesprek op zaterdag 13 augustus plaats zou vinden. Op het ons zo vertrouwde Waterpop festival in Wateringen waar we tijdens het 34-jarige bestaan ervan al vaak als bezoekers geweest waren. Goedgeluimd stonden de blonde Baarnaar en de Groningse gitarist Christof Bauwens (maar geboren in Zeeuws-Vlaanderen) ons te woord in het restaurant van de Hofboerderij. Geflankeerd door – zoals Ralph hem noemt – Jaap ‘de Boeker’ (Rock ‘n’ Roll Highschool) en in een later stadium ook de overige bandleden: Bas Mulder (Toetsen, backing vocals), Marcel Wolthof (drums, backing vocals) en Jasper Mortier (basgitaar). Saxofonist/percussionist Arend Bouwmeester ontbrak vanwege zijn vakantie. En terwijl meer donkere wolken zich samenpakte boven het Hofpark na het verregende Crazy Hearts concert aldaar, waren de antwoorden van het duo Bauwens en De Jongh wel helder met hier en daar zelfs droge (humor) perioden. Soms zeggen T-shirts meer dan woorden. De Black Crowes afbeelding op Christof zijn shirt verraad al direct zijn muzikale voorkeur. En Ralph droeg weer zijn onafscheidelijke groene V-hals T-shirt (volgens hem de kleur van de genezing maar ook gewoon de keuze van zijn vriendin). Hij is bijzonder en gewoon tegelijk; zowel iemand die de wijsbegeerte filosofeert maar ook een ambachtsman die leidingen repareert. En niet te vergeten een onbezoldigde (althans, tot aan dit interview) beeldende kunstenaar. Want ook beelden zeggen soms meer dan woorden.

– Veel festivals voor de Crazy Hearts deze zomer. Hoe vinden jullie het om in de openlucht te spelen?
Ralph: Ja, festivals vinden we erg gaaf om te doen. Ik denk dat ik Ribs & Blues wel de leukste vond vanwege het goede publiek dat daar gelijk heel erg bij ons aansloot. In dat weekend speelden we ook nog eens voor Harry Muskee zijn 70e verjaardag, dus we waren een paar dagen met elkaar onderweg, dat was echt te gek.
Christof: Voor mij was Ribs & Blues eveneens te gek maar ook de Zwarte Cross. Dat kwam voornamelijk omdat het daar zo’n ontzettend groot podium was denk ik.

– Heb je ‘je maatje’ weer flink op zijn donder gegeven Ralph? En wordt je nog steeds ‘voor de leeuwen gegooid’ of zijn ze (het publiek) nu makke lammetjes voor je geworden? (dit refererend aan een interview door Jan Douwe Kroeske uit 2007)
Ralph: Mijn maatjuh? Jaja, mijn gitaar. Jazeker, dat doe ik altijd! En live optreden blijft altijd spannend hè. Drie kwartier op de festivals is wel wat kort, ik zou graag nog drie kwartier langer spelen om meer één te worden met het publiek, en dan later op de avond nog eens!
Christof: Er is altijd wel gezonde spanning maar het went ook, we weten onderhand wel hoe het eraan toe gaat op een podium hoor.

– Ralph, jij bent o.a. loodgieter geweest en je hebt Chinese wijsbegeerte gestudeerd, maar zijn jullie inmiddels al fulltime muzikanten?
Ralph: Ik kan nog niet leven van de muziek alleen en werk nog steeds parttime als loodgieter in Rotterdam.
Christof: Ik leef wel van de muziek en behalve zelf musiceren geef ik ook les. In Nederland is het zo als je wilt leven van de muziek dan moet je er gewoon les bij geven. Marcel, onze drummer doet het ook en Bas de toetsenist heeft zelfs een eigen muziekschool.

– Ni zěnme yàng, Ralph? (“Hoe gaat het?” in het Chinees).
Ralph: Wie’s dà..?! Ha haha… nee, ancient Chinese is toch weer heel wat anders hoor. In die tijd hadden ze nog maar iets van duizend tekens en tegenwoordig meer dan 12.000 moderne Chinese karakters. Bovendien heb ik mijn studie in het Engels gedaan. Ze weten eigenlijk niet eens hoe antiek Chinees heeft geklonken dus is er met heel veel zorg een mooie vertaling uit gemaakt naar het Engels, en daar heb ik me in verdiept. Maar het échte antiek Cinees is gewoon een levensstudie.

– Hoe is de huidige band ontstaan en waar was Arend vandaag?
Christof: Hij is met vakantie, we hebben te laat bedacht dat we ook gelijktijdig een bandvakantie in zouden moeten lassen en toen had Arend zijn vakantie al beklonken. Maar de rest gaat nu wel gelijktijdig.
Ralph: Christof ken ik vanaf 2006 en hij kwam aan met Marcel de drummer en met Bas de toetsenist. En Arend en Jasper kende ik nog uit de blues-scene, die heb ik er zelf bij gevraagd en zo is in 2009 de band Crazy Hearts dus ontstaan.
Christof: We hadden een management waar ook Waylon bij zat en voor hem hebben we toen het voorprogramma gedaan, zodoende stonden we twee weken na de oprichting al met Crazy Hearts in Paradiso. Maar ik had in het verleden ook al veel live gespeeld hoor. Onder andere met de hardrockband Vanderlinde, met N’dambi die voorheen backingvocaliste was bij Erykah Badu en bij Gina’s Band of Blues, een groep uit Veendam rond zangeres Gina de Boer. Zij ise landelijk bekend geworden doordat ze als Janis Joplin meedeed aan Henny Huisman’s Soundmixshow. Ook bassist Gerrit Veen zat daarin, die je misschien nog wel kent van Herman Brood en de Meteors (zie voor meerwapenfeiten Christof’s bio – red.)

– Jullie beide hebben samen de meeste songs gemaakt voor de nieuwe CD ‘More Than Words’. Maar ‘Worrywise’ bijvoorbeeld stond ook al op de solo DVD/CD ‘Emotions’ uit 2007. Is de rest van songs wel speciaal voor Crazy Hearts geschreven en gecomponeerd?
Ralph: Een aantal bestaande nummers zijn opnieuw opgepakt, bijgewerkt en uitgekristalliseerd. Waaronder dus ‘Worrywise’ welke we een ander arrangement hebben gegeven. Ik schrijf meestal de songs en teksten als ruwe schetsen thuis, die stuur ik dan op naar Christof en Bas en zij gaan ermee aan de slag. Gezamenlijk kiezen we dan welke nummers we wel of niet gaan doen.

– Je speelt ook behoorlijk goed bluesharp weet ik nog uit de tijd dat je solo optrad. Op ‘More Than Words’ en bij jullie huidige live optredens gebruik je het instrument nog maar zelden. Is daar een reden voor Ralph?
Ralph: Jaha, hoe weet je dat?

– Uhh, omdat ik je een aantal keer solo heb zien optreden, onder andere in de Cotton Club bij Blues Aan Zee en als support van Cuby & The Blizzards…
Ralph: Oké, solo optreden doe ik niet zoveel meer hè?! Tja, en de optredens op festivals zijn zo kort, ik kom er daar gewoon niet aan toe. Als we langere optredens doen pak ik de harmonica nog wel eens hoor. Het vervelende met die dingen is ook dat ze zo snel vals worden, maar misschien zuig ik wel te hard ha ha. En een goede harmonica kost ook nogal wat hoor. In de song ‘Wonderin’ zat aanvankelijk ook een bluesharp, maar die hebben we er bij nader inzien toch maar uitgelaten.

– En wie speelt de slidegitaar partijen?
Christof: Op de plaat speel ik die allemaal en in ‘Harry’ live doen we het samen. Ik heb veel Strats uitgeprobeerd en speel nu op een Rory Gallagher signature, een geweldig instrument en perfect nagemaakt. Bij Gallagher’s originele battle-worn Strat was de Select Alder gitaarbody helemaal kaal geramd en uitgevreten door het zweet. Ik ken nu ook nog wel gitaristen die hun elementen regelmatig moeten vervangen omdat die door het zweet dwars door het chroom heen zijn verroest! Ook zand en viezigheid zijn uiteraard niet goed voor je instrument.

– Hebben jullie daar als gitaristen zelf ook last van, zweet of regen zoals vandaag?
Ralph: Nee! Zweet is een goed teken!
Christof: Zweten vind ik ook meestal wel lekker en in de regen staan we zelden met al die overdekte podia. Het enige waar we last van hebben is als het heel koud is en het spelen stroef gaat of als het hard waait en je het geluid niet meer hoort.

– Jullie zijn nu succesvol met Crazy Hearts, maar treedt je ook nog wel eens solo op zoals je ooit begonnen bent Ralph?
Ralph: Jawel nog steeds hoor, en ook op de klompen. Het eerbetoon voor Harry Muskee zijn 70ste verjaardag in juni, waar we met z’n drieën speelde (met Christof en Bas – red.), vond ik zelfs één van de hoogtepunten van dit jaar tot nu toe.

– Solo speelde je ook Rolling Stones nummers, o.a. een meeslepende bewerking van ‘Sympathy For The Devil’. Wat is je favoriete Stones album en waarom?
Ralph: Uhh… mag ik er ook vier noemen? Ha ha. Nu zit ik weer eventjes naar ‘Aftermath’ (1966) te luisteren. De track ‘Goin’ Home’, één van de langste nummers die ze gemaakt hebben, dat is zo goed! Dat gitaartje “ta-tada-tadadah”. Zo gaaf, kippenvel gewoon!
Christof: Ik vind de Stones ook heel gaaf maar heb er niet echt iets bijzonders mee. Ralph heeft me het album ‘Sticky Fingers’ ooit naar me opgestuurd en hij heeft me ook Mick Taylor solo laten horen. Maar ik heb niet echt een beeld van welke Stones plaat er nu in een bepaald tijdperk hoort. Het is maar net waar je mee opgegroeid bent denk ik.

– Jullie bandnaam is afkomstig van de film ‘Crazy Heart’ over een countryzanger op zijn retour, met in de hoofdrol Jeff Bridges. Zijn jullie ook filmliefhebbers?
Christof: Nou, eigenlijk is de bandnaam niet direct vernoemd naar die film. Naar aanleiding van de film kwam ik een artikel tegen in het magazine ‘Gitarist’ (in Gitarist 245 van augustus 2011 staat ook een artikel over Ralph de Jongh & Crazy Hearts – red.) Dat stuk ging over de oude country muzikanten zoals Hank Williams en Johnny Cash die tegen de commercialisering van de countrymuziek in Nashville waren, en zij noemde zich the Crazy Hearts, als een soort Geuzennaam. Dat was eigenlijk de directe aanleiding voor onze bandnaam.
Ralph: Ja, en Jeff Bridges maar ook films van de Coen Brothers zijn te gek natuurlijk! Zoals ‘The Big Lebowski’ (1998) en ook ‘O Brother, Where Art Thou?’ (2000) waar een mooi stukje bluesmuziek in verwerkt zit: ‘Hard Time Killing Floor Blues’ (Ralph zingt het refreintje nu voor – red.) Een blues traditional uit 1931 van Skip James gezongen door een jonge negerzanger Chris Thomas King, jaha mooi. Deze Skip James komt ook voor in de documentaire ‘The Soul of a Man’ van Wim Wenders uit 2003.

– Skip James, Robert Johnson, Son House, Elmore James en Muddy Waters, zijn o.a. inspiratiebronnen van jou Ralph. Hoe kreeg je die muziek in je jeugd te horen?
Ralph: Ik kreeg dat aanvankelijk ook weer van de Rolling Stones te horen hè. Zij deden die Muddy Waters, Chuck Berry en Bo Diddley dingen, ‘I’m A King Bee’, ‘Come On’, ‘Mona’, heel erg simpel en doeltreffend allemaal. Ik kocht in mijn jeugd voor een paar gulden dat soort bluesplaten bij de V&D en dan ging ik er thuis op meespelen met mijn gitaartje. De muziekleraar op de lagere school leerde me de basisakkoorden en verder was het dus nadoen van die singels, lekker pingelen op mijn kamertje. En later heb ik mezelf ook mondharmonica leren spelen.
Christof: Ik ben meer opgegroeid met de muziek van Eric Clapton, Eagles, Little River Band, Dire Straits, Outlaws, dat soort werk. Dat ging daarna alle kanten uit van symfonische rock en metal tot aan funk en allerlei soorten blues, eigenlijk was het bij mij een allegaartje. En nu is dat eigenlijk allemaal samen gekomen in de Southern Rock. Laatst hebben we The Black Crows nog zien optreden in Paradiso, dat is dus wat ik nu te gek vind.

– Iets anders Ralph: je schildert ook, welke technieken gebruik je en hoe moeten we je stijl omschrijven?
Ralph: Eigenlijk net zoals ik liedjes schrijf, een beetje Zen zeg maar. Ik ben begonnen met van bamboe gemaakte pennen; rietpennen en Oost-Indische inkt. En dan in één beweging iets op papier zetten om het daarna een beetje in te kleuren. Tegenwoordig schilder ik ook met acrylverf op doek, maar zonder verdere bedoeling hoor.

– Is het niet de bedoeling om je werken te verkopen dan?
Ralph: Jawel, maar er is niemand die ze wil, whaa ha! Ik heb er pas wel eentje aan onze drummer Marcel gegeven toen hij net verhuisd was. Hoe zou ik ze moeten verkopen dan, heb jij een idee?

– Uhh, op een website plaatsen en ‘te koop’ erbij zetten!
Ralph: Ja ha ha, da’s inderdaad een idee! Maar ze staan al op een website hoor, ik zou alleen niet weten wat voor prijs ik ervoor moet vragen. (ralph.schilderijen – red.)

– Vervolgens ontstaat er een hilarisch onderonsje tussen Jaap ‘de boeker’ en de overige bandleden die inmiddels zijn aangeschoven om te gaan eten. Dit met Ralph en uw reporter als lijdende voorwerpen (“of we Ralph zijn werk wel eens in het echt gezien hebben? Dat er maar eens gauw een expositie geregeld moet worden en dat er in de Playboy ook mooie ‘beeldende kunst’ afgebeeld staat”). Gelukkig neemt de artistieke loodgieter Ralph ‘de leiding’ weer in handen en kunnen we verder met onze vragen.

– Zijn er beeldende kunstenaars die jullie zelf bewonderen?
Ralph: Karel Appel, Picasso en ik houd van de etsen van Rembrandt. En de symbolische beelden van de Weense kunstenaar Gustav Klimt vind ik ook heel mooi!
Christof: Ik hou met maar bij ‘de muziek’ als kunstvorm, daar heb ik mijn handen vol aan en dat kost me… uhh dat geeft me genoeg plezier.
Ralph: Ja dat kost ons veel plezier hè?! Ha ha!

– Ook veel collega-muzikanten hebben zich positief over jou uitgelaten. Bijv. Harry (Cuby) Muskee, Charlie Burchill (Simple Minds), Ana Popovic (“The music Ralph plays is piercing to the bones, powerfull, heartfull and inspiring!”). Bestaat er een kans dat je ooit nog eens iets samen gaat doen met één van hen?
Ralph: Nou met Ana zou ik héél graag wat willen doen… een duet, samen een nummer schrijven, live spelen, lijkt me geweldig allemaal!
Christof: In het najaar gaan we ook samen met Tommy Ebben optreden. Aangekondigd als: Jack Daniel’s presenteert twee Nederlandse topartiesten met vier voeten in de southern rock!

– Je bent dit voorjaar naar de International Blues Challenge in Memphis geweest en in november van dit jaar ga je spelen in Jackson USA op uitnodiging van de Robert Johnson Foundation USA. Hoe moeten we die USA trips zien?
Ralph: Bij IBC was ik uitgenodigd als soloartiest en speelde ik ook Robert Johnson nummertjes zoals ‘Dust My Broom’ en ‘Sweet Home Chicago’. En toen kwam de president van de Robert Johnson Foundation (http://www.robertjohnsonbluesfoundation.org/ – red.) mij vragen om ook bij hun te spelen vanwege de 100th birthday bash. Het was een dame met een hele dikke sigaar en ze pakte zo mijn hand en deed die tussen haar benen en ze vroeg: “wil jij bij mij komen spelen?”, whaa ha ha! (de hele band ligt nu in een deuk – red.) Nee serieus, ik ga daar weer akoestisch spelen en hoop natuurlijk dat er meer uitkomt. Maar mijn solowerk en wat ik met Crazy Hearts doe zijn wel twee heel andere dingen hoor.

– Tot slot, zijn er al plannen voor een nieuwe CD en wanneer kunnen we die verwachten?
Ralph: in september gaan we weer nieuwe nummers voorbewerken en dan gaan we uhh… 19 maart om vijf voor elf de studio in, ha ha.
Christof: Nee, we moeten nog met de platenmaatschappij overeen zien te komen wanneer we dat gaan doen. Er zijn wel ideeën maar daar moeten we nog mee aan de slag, eerst lekker spelen.
Ralph: Oké man, maak er wat moois van en kom gauw weer eens naar een optreden van Crazy Hearts kijken. Of naar Ralph solo óf anders naar een expositie natuurlijk, ha ha!

En terwijl ik de ongeduldige ober die ondertussen het eten opdient voor de bandleden en de crew laat weten “dat ik al weg ben” merkt hij droogjes op: “ik vind anders dat je nog wel nadrukkelijk aanwezig bent voor iemand die al weg is!” Het leverde hem een lachsalvo op van de melige Crazy Hearts en mij een ferme handdruk met knipoog. De slotopmerking van deze man in kwestie was: “we hebben toch weer gelachen vriend!”. En inderdaad, ook plezier zegt soms meer dan woorden.

Lees ook:
Ralph de Jongh & Crazy Hearts – More Than Words (2011) [CD review]
Highlands is veel meer dan blues alleen [photoreview Highlands 2011]
Blues aan Zee festival [photoreview za. 3 nov. 2007]