Blues. .Rain. . Beer & Fun – part 2

Zaterdag 16 juli jl. was de tweede dag van de 27e editie van het fameuze Rhythm & Blues festival van Peer. Tussen zo’n 16.000 andere bezoekers doen Nicolette Johns (tekst) en José Gallois (foto’s) verslag voor The Blues Alone? . Hier is deel 2 van hun verslag:

Na ‘Last Call’ is het de beurt aan de Brit Ian Siegal om het podium te betreden. Direct maakt Ian Siegal duidelijk dat het al zijn vierde keer is dat hij op dit festival optreedt. Voor het promoten van zijn laatste album ‘the Skinny‘ heeft hij een speciale band geformeerd, die hij omgedoopt heeft tot ‘the Mississippi Mudbloods‘. De band bestaat uit allereerst zijn trouwe bassist Andy Graham, die tegenwoordig ook in Matt Taylor’s (gitarist bij Snowy White) band ‘the Motives’ speelt. Ook toetsenist Paddy Milner is van de partij, hij toerde al veelvuldig in de UK met diverse grote namen zoals Joss Stone, Joe Louis Walker, Kim Wilson, Michael Burks en later dit jaar met  Earl Thomas. Mààr de grote verrassing is toch wel dat hij Cody Dickinson van de North Mississippi All Stars (zoon van Jim en broer van Luther) bereid heeft gevonden om met de band op te treden in London en Peer. Cody maakt op het nieuwe album deel uit van ‘Youngest Sons’ als drummer maar tekende ook voor de productie van het album ‘the Skinny’. Het zal voor de lezer geen geheim meer zijn dat de optredens van deze Brit nooit hetzelfde zijn en dat hij altijd weer een verrassing uit zijn ‘new age’ cowboy-hoed tovert. Mede om deze reden is er zó naar dit optreden van vandaag uitgekeken.

Ian begint zijn set zoals hij de laatste tijd steeds zijn live optredens startte n.l. met ‘the Skinny’. Ongewoon des Ian’s, brengt hij naadloos bijna het gehele album ten gehore, ‘Moonshine Minnie’, ‘Better than Myself’ en ‘Master Plan’ komen langs. Bij het nummer ‘Hound Dog in the Manger’ gebeurt eindelijk waar iedereen stiekem op hoopte, hij nodigt Luther Dickinson (North Mississippi All Stars & the Black Crowes) uit op het podium. Zoals Ian al diverse malen bewees in eerdere shows krijgt ook Luther de ruimte om te soleren en Luther blijft dan ook aanwezig tot en met het gevoelige slotnummer ‘Walk in the Wilderness’ van het album ‘Broadside’. Dat deze samenwerking met Luther Dickinson de geschiedenis in zal gaan als zéér bijzonder zal voor de lezer geen verrassing zijn. De menigte is niet meer te houden, zelfs ‘niet’ Ian fans gaan uit hun dak. De Brit was vandaag in topvorm, hij zette een zéér professionele show neer of dit gevoed werd door de erkenning die hij in diverse recensies en bladen kreeg voor dit album of door de aanwezigheid van de ‘Mississippi Mudbloods’? Wij weten het niet, wél weten wij dat Ian Siegal menige recensist het nakijken geeft! Gelukkig zijn er al geruchten gaande dat Ian Siegal later in het jaar een soortgelijke samenstelling wil herhalen, maar dan met andere leden van de ‘Youngest Sons’.

Door het succes van de vorige act is het ‘ the Paladins‘  niet echt makkelijk gemaakt, kan het publiek naadloos overschakelen van Blues naar Roots, Rock en Rockabilly? Wij denken van wel want ‘The Paladins’  hebben inmiddels een goede reputatie opgebouwd daar waar het live optredens betreft! Deze drie mannen uit San Diego gaan dan ook de uitdaging aan door zich volledig aan het publiek te geven. De, altijd aardige, frontman Dave Gonzalez werkt zo hard dat de spreekwoordelijke én letterlijke spetters (transpiratie) er vanaf vliegen. Zijn medebandleden, bassist Thomas Yearsley en drummer Brian Fahey staan hem natuurlijk op hun welbekende bekwame manier bij. Dat kan natuurlijk ook niet anders als je al sinds 1980 met elkaar tourt. Dat Thomas Yearsley zoals altijd de bas achter zijn rug bespeelde is inmiddels ‘n beetje ‘cheesey’ maar doet het nog steeds goed bij het inmiddels opeengepakte voor de regen schuilende publiek binnen de tent. Maar Dave Gonzalez heeft óók nog ‘n verrassing voor het publiek, hij kondigt speaker en gitarist/frontman van ‘the Seatsniffers’ Walter Broes aan en samen doen zij ‘n act à la ‘the Hoax’ n.l. het kruislings bespelen van de 2 gitaren! The Paladins beëindigden deze gedegen show met een fantastische drumsolo van Brian Fahey die zelfs tijdens het uitvallen van de stage- en spot-lights gewoon doorspeelt.  Als dát geen Rock ‘n Roll is!!

Ondanks dat wij ook vinden dat er meer jong publiek naar dit soort festivals moet komen vinden wij de komst van de in 1998 opgerichte Antwerpse ‘Triggerfinger‘ naar dit festival tochwel wat misplaatst. Toegegeven;  Ruben Block heeft veel meer in zijn mars dan alleen ‘Rock’ te kunnen spelen maar toch….Wij hopen erop dat Ruben ons zal verrassen met wat mooie blues, want dat heeft hij al ‘n paar jaar geleden bewezen op het BRBF toen hij samen met de Walter Broes van ‘the Seatsniffers’ een mooi stukje blues neerzette. Uitgerust met een ‘eigen’  lichtshow en een ‘wall of sound’ brengen zij onweersgeluiden tot binnen de tent! Alle grotere festivals van Europa hebben Belgisch trots ‘Triggerfinger’ al mogen verwelkomen, en deze strak in het pak zittende band (Belgisch mode-ontwerper Dries Noten tekent hiervoor)  wordt overal op handen gedragen. Dit wordt mede veroorzaakt door hun ‘aimabele’ benadering van de pers, hun fans en het publiek wat ook hier op Peer op sublieme wijze wordt bespeeld door de bekende klim van Ruben op een box en daar al spelend zijn gitaar-virtuositeit ten toon te spreiden. Het publiek smult hiervan,al dan niet met of zonder oordopjes! Klasse act, maar geschikt  voor Peer???

Tja, en dan zijn we alweer aan beland bij de laatste band van deze zaterdag programmering; de rebellen van weleer ‘the Black Crowes‘! De verwachtingen zijn hoog gespannen en het zindert in de tent al lang vóórdat de band op het podium verschijnt. Er is geen enkel plekje meer vrij vóór het podium en dit geldt voor zowel de V.I.P. ruimte tussen podium en hekken als voor het veld achter de hekken. Helaas wordt dit mede veroorzaakt doordat de regen nu echt met bákken uit de hemel komt. ‘Say Goodbye To The Bad Guys’ toernee is het definitieve afscheid van deze band.  Direct krijgen wij het gevoel dat we weer in tachtiger jaren zijn, en om ons heen gaan de veertigers zich weer als ‘bloemenkinderen’ gedragen. De broertjes spelen nog steeds met dezelfde bezieling de Retro-Rock muziek die destijds de muziekscene een andere dimensie gaf. De meeste nummers zijn in een nieuw jasje gestoken en overgoten met een sausje van Blues en Country maar zeker ook weer Rock. De band wordt vanuit de V.I.P. ruimte bewonderend aanschouwd door de vele artiesten die eerder deze zaterdag optraden zoals Dave Gonzalez, Ruben Block, Ian Siegal en natuurlijk ook Cody Dickinson die zijn broer Luther Dickinson goedkeurend de duim opsteekt. Een set die staat als een huis, wij voelen ons weer jong maar helaas door de drukte zijn wij genoodzaakt een ander onderkomen (backstage) te verkiezen. Jammer genoeg hebben wij dit jaar gekozen om slechts één dag naar het BRBF te komen, waar we na deze geweldige dag vol muzikale hoogstandjes spijt van hebben. De organisatie van de 27ste editie van het BRBF heeft wéér bewezen dat dit festival een ‘must’ voor de muziekliefhebber is!

Blues Peer

Ian Siegal

The Paladins

Triggerfinger

The Black Crowes