Geplaatst op 11 February 2011 om 21:11 uur door Giel
Exclusief interview door The Blues Alone [GvdH/AV]
Op 5 februari jl. aan het begin van de Europese ‘Love To Beg’ tour interviewde TBA Dana Fuchs. In de kelder van het voormalige klooster thans De Noviteit in het Westlandse Monster was ‘The Ladypreacher of the Blues’ bereid om ons uitgebreid te woord te staan. Dit na aankomst uit het Duitse Erfurt en vlak voor haar eerste optreden in Nederland. Na een autorit van acht uur door een krachtige wind zat Dana in haar kleedkamer bij te komen met een glas warme Throat Coat Tea. Haar gebruikelijke recept voor elk live optreden om de keel en stembanden soepel te houden. Het ritueel van de rek- en strekoefeningen had de 35-jarige Amerikaanse singer/songwriter en actrice nog maar even uitgesteld tot na ons vertrek. Want het aanvankelijk krap ingeschatte toerschema gaf bij nader inzien voldoende ruimte voor ons vraaggesprek. ‘It’s gonna be a very late show tonight, and an early show tomorrow. So we’ll do it to you guys.’
Enig idee waar je verzeild bent geraakt Dana?
Ja, bij ‘Blues at Sea’ in uhh.. Den Haag toch?
Bijna goed, je bent nu in het dorp Monster, net onder Den Haag.
Oh ja, tijdens het The Hague Jazz Festival in het late voorjaar van 2009 waren we hier ook ergens in de buurt. We verbleven een paar dagen ergens bij de zee. Het was lente en alles stond in bloei, oh mijn God het was zó mooi toen…
Deze streek heet Westland en is bekend om de glastuinbouw met kassen waarin bloemen en groenten geteeld worden. Heb jij eigenlijk een lievelingsbloem?
Ik hou van buitenbloemen, zonnebloemen en tulpen. Zonnebloemen zijn erg seizoensafhankelijk. Als ik thuis ben heb ik dus meestal tulpen staan want die doen het echt overal. Jullie Hollanders zijn bekend om de tulpen en rolmopsen toch?
Uhh ja, maar zullen we het toch maar over muziek gaan hebben Dana? Je nieuwe album ‘Love To Beg’ komt volgende week eindelijk uit…
Oh, maar ik wil best de hele avond over bloemen praten hoor (lachend). Eigenlijk is het album al uit want we verkopen het nu ook na de concerten. Maar officieel komt het op 11 februari in Europa uit en vanaf 12 april ligt de CD ook in de Verenigde Staten in de winkels.
Wat is het grootste verschil tussen je debuutalbum ‘Lonely For A Lifetime’ uit 2003 en het nieuwe album ‘Love To Beg’?
Hé, al mijn albums beginnen met een ‘L’! ‘Lonely.., Live en Love To Beg!’ Had ik zelf nog niet eens opgemerkt. Het eerste album was als een pasgeboren kindje – ook al heb ik zelf geen kinderen – maar met nieuwboren ideeën en liedjes waarnaar ik echt een hele lange tijd had uitgekeken. ‘Love To Beg’ gaat meer over liefde in al haar verschijningsvormen en mijn eerste cd ‘Lonely For A Lifetime’ was erg donker, meer ellende, over vechten tegen verslavingen en het opgroeien in de depressieve godsdienstige zuidelijke staat Florida. Kortom, veel protest tegen de rampspoed die ook mijn familie moest ondergaan, en wat ik zelf ook op een bepaald moment heb ervaren. Daar komt nog bij dat ik nu een betere zangeres ben dan toen en dat we nu veel meer plezier hadden met het maken van deze cd. ‘Love To Beg’ gaat ook echt over liefde, weliswaar minder op de romantische manier maar meer als een soort leerproces, wat we allemaal ondergaan als we ouder worden.
En dat leerproces is in jou geval?
Ik was zo vaak onderweg dat ik me op een gegeven moment ging afvragen: “kan ik wel op deze manier muziek blijven maken?” Want het is een zwaar bestaan! Dus vroeg ik mezelf ook hardop af: “hoe kan ik mijn leven nou zinvoller maken?” Toen pas realiseerde ik me dat je mensen ook écht met songs en met je stem kan raken. Dat was ik me nog niet bewust want ik vond het eigenlijk veel belangrijker hoe het geluid was en hoe het er allemaal uitzag. En juist die plotselinge omslag had ik nodig. Het gaat erom dat je iets bezit wat je kunt delen, doe je dat, dan krijg je de ‘de beloning’ als waardering vanzelf terug. Alle nieuwe nummers zijn onderweg gevormd en geschreven. Het was dus ook een nieuwe ervaring om dit te ontdekken, anders dan toen ik jong was. Door zelf je eigen leven te veranderen en nieuwe plaatsen te ontdekken kan je ook van mensen gaan houden. Met zoals ik al zei niet alleen met man-vrouw liefde maar ook broederliefde, zusterliefde, liefde van en voor je ouders… hé, wij vormen echt complete nieuwe families on the road hoor, haha. Maar serieus: fans komen soms huilend naar me toe om te zeggen dat ze ook een zus hebben verloren, het is onze eigen kleine Geloofsgemeenschap waarin iedereen liefdesmaatje of metgezel is.
Klinkt allemaal wel als een soort evangelie van de vrije liefde uit de jaren zestig. Want ook tijdens je optreden verkondig je soms hele ‘preken’ tussen de nummers door. Schrijf je die teksten ook uit van tevoren net als een predikant of – om bij de muziek te blijven – bijvoorbeeld zoals Bruce Springsteen dat soms doet?
Doet hij dat?! Oh nee, nee, ik niet hoor! Het is maar net wat er in me opkomt want als ik me op het podium ook aan een script moet gaan houden verpest ik het zeker, haha. Tja, dat komt met het moment en soms is het gewoon uit nervositeit hoor. Ook om ervoor te zorgen dat er een persoonlijk contact blijft bestaan met het publiek waardoor we ons allemaal op ons gemak gaan voelen. Ik heb me ook nooit bewust voorgenomen dit op festivals te gaan doen of zo, maar ik kwam er pas later achter dát ik het dus ook deed op de grote podia. Maar het ontstond vanzelf omdat wij gewend waren in bluesclubs te spelen, en daar dóe je dat gewoon! Je praat met mensen alsof je samen in een huiskamer bent. Eigenlijk geen idee of het publiek ervan walgt of dat het ze aanspreekt, ik doe het gewoon.
Wij hebben je zien optreden op de grote podia (Highlands, Parkpop) maar ook in een kleinere zaal (De Boerderij). En zowel voor een groter als voor een kleiner publiek ontstaat er steeds een soort chemie tussen jou en het publiek. Voel je dat op een festival nou meer dan in een zaal, wat is het verschil?
Het is anders, misschien niet hetzelfde gevoel maar zeer zeker een goed gevoel. Ik stel me altijd voor dat… oké ik geef het toe, toen ik nog een klein meisje was wilde ik ook altijd predikant worden. Ik ben helemaal niet religieus opgevoed of zo maar ik voel wel dat ik nu de kans krijg om een boodschap te verkondigen en mensen samen te brengen. Zowel op festivals als in kleine zaaltjes gebeurt dat dan ook. De locatie doet daarbij niet zoveel toe. Het is meer als waar ik vroeger opgroeide in Wildwood Florida waar van die kerkelijke bijeenkomsten waren in de open lucht of in een tent. Dezelfde predikanten die in het kleine kerkje hadden gepreekt vertelde ook hun verhaal voor die gigantische mensenmassa in de open lucht, het herleven en beleven zoals het op muziekfestivals ook gebeurd. Ik kick er echt op om mensen samen te zien komen die me energie geven en elkaar inspireren! Ik moet me op een festival wel meer inspannen als ik de fans toespreek maar de positieve energie is er al, die waard er gewoon rond omdat het een festival is. Dus in dat opzicht wordt het weer een stuk makkelijker voor mij. Het is dus anders maar ik hou van beide!
Oké, even terug naar de nieuwe cd ‘Love To Beg’: je hebt geprobeerd om een live sound te benaderen in de studio, is dat gelukt?
Mensen die Jon en mij kennen durven te beweren dat wij alles uit de kast hebben getrokken. Wij zijn gewoon de studio ingegaan en live gaan spelen, ik zong live zonder auto-tune. We hebben nog wel wat dingetjes aangepast maar de basis was een live-opname! Later zijn we weer met extra muzikanten de studio ingedoken om echt de mooie geluiden toe te voegen, zoals Hammond orgel, piano, blazers en koortjes. Maar het eerste karwei hadden wij al geklaard: de basistracks. Daar zit onze live energie in. Maar… als je de luxe van een studio hebt zou je wel gek zijn als je daar geen gebruik van maakt! Je kunt de boel dan alsnog bij tippen, afvlakken, nog mooier maken, net als een schilderij, en dat was echt leuk. We hadden geen beperkingen want Jon en ik hebben het album zelf geproduceerd.
Jullie hadden al een live album en dvd met publiek gemaakt met de Dana Fuchs Band, Live in NYC (2006). En Jon en jij traden in juli 2010 samen op in de Amerikaanse live muziekserie ‘Naked Soul’, dat was weer een akoestische show in het Rubin Museum of Art, ook in New York. Die opnamen heb ik gehoord en ook dat klonk fantastisch. Hebben jullie misschien toekomstige plannen voor het opnemen van een unplugged of naked live album in zo’n intieme rustieke ruimte ergens ter wereld?
Oh ja de ‘Naked Soul’ show, heb je die opnamen echt gehoord? Prachtig toch! Maar eigenlijk hebben we al eerder een unplugged album opgenomen hoor. En we hebben ook heel wat uurtjes gedebatteerd over het al dan niet uitbrengen daarvan. Het waren demo’s voor verschillende labels die geïnteresseerd waren. Gewoon favoriete liedjes en onze eigen songs die nog niet eerder waren uitgebracht, in slechts twee dagen tijd opgenomen in Jon zijn appartement. Hij op de akoestische gitaar en mondharmonica, mijn stem en ik mijn vingers knippen (soms veel te hard natuurlijk, haha) en een shaker… Maar het bleef op de plank liggen tijdens het zoeken naar een producent. Mensen die ervan hoorden bleven maar roepen dat we het uit moesten gaan brengen. We besloten toen om het zelf te gaan produceren en uit te brengen onder de naam ‘Dana Fuchs Broken Down’. Maar het project werd toch weer op de lange baan geschoven. Nooit uitgebracht dus.
In juni 2010 traden jullie op met Joe Cocker en jij hebt ook met hem gezongen. Je zei daar toen over: “Ik heb bijna de hele set door gehuild. Het was zo onwerkelijk om voor duizenden mensen het podium te delen met één van mijn idolen!” Wat heeft hij voor je betekend en had jij ook posters van hem boven je bed hangen toen je jong was?
Ja, ik stond daar echt te janken als een klein kind, emotioneel typje hè? Joe Cocker was inderdaad één van mijn idolen, maar ik ontdekte hem vrij laat hoor. Mijn zus Donna had de posters, ze was negen jaar ouder dan ik en Cocker is meer uit haar tijd. Eigenlijk heb ik als een klein meisje Joe Cocker wel met zijn commerciële dingen op de radio gehoord, maar mijn beide ouders vonden het niet leuk. Toen ik negentien was en naar New York ging om de blues van me af te zingen, ontmoette ik daar Jon Diamond, hij liet me het échte werk van Joe Cocker horen. Maar ook van Etta James, Otis Redding, allerlei muziek. Op dat moment luisterde ik nog volop naar classicrock bands zoals Led Zeppelin en de Stones, ook te gek maar anders. Ik herinner me nog goed het album ‘Joe Cocker and Friends (diepe zucht) … ík draaide die elpee he-le-maal grijs en ik werd een echte ‘idol-idol’ destijds.
Omdat je in 2007 in de film ‘Across the Universe’ hebt gespeeld en gezongen spelen jullie nu nog steeds het Beatles nummer ‘Helter Skelter’ live in de shows. Je noemde net al de Rolling Stones, wel eens over nagedacht om een nummer van de Stones te spelen of op te nemen, en zo ja welke?
Je weet wellicht dat er op die onuitgebrachte akoestische cd een langzame versie staat van ‘Gimme Shelter’ en dat we die later ook live hebben gespeeld. Dat vind ik echt zo’n goed nummer! En als ik nog een Rolling Stones nummer op zou kunnen nemen dan zou dat zeker ‘No Expectations’ worden, nog zo’n wereldnummer… oh mijn God. dat is echt ongelooflijk zo mooi!
Nou Dana, we kunnen niet zeggen dat je een slechte smaak hebt en we kijken er naar uit!
Haha… dat zal wel ja, maar bedankt.
Maar natuurlijk waren je grootste muzikale invloeden je overleden zuster en je broers [Dana’s oudste broer Don wordt momenteel behandeld voor terminale hersenkanker]. Je zei al eerder: “ik ben gezegend omdat ik muziek mag blijven maken door en voor mijn eerste mentoren”. Je moet echt sterk zijn om dat avond aan avond vol te kunnen houden. Hoe blijf jij gemotiveerd tijdens deze “Love To Beg” tour?
Pff… m’n zus Donna, ‘t is alweer een tijdje geleden inmiddels… en nu met m’n broer Don… (geëmotioneerd) broederliefde, muziek als metgezel. Nadat ik het hoorde heb ik gelijk het eerste gedeelte van deze tour gecancelled om zoveel mogelijk tijd met Don door te brengen, en dat was goed. Hij wordt nu behandeld en we zijn realistisch positief, misschien nog een jaartje erbij. Maar op den duur kwam ik zelf op een punt dat ik neurotisch werd en niet meer normaal communiceerde maar tegen hem ging zeggen: “HOE GAAT HET MET JE VANDAAG?” (Dana schreeuwt hard). En hij had zoiets van: “ga maar, ga maar lekker toeren meisje.” (ze praat nu bedeesd). Het is een onderdeel van het leven, ik weet het, we gaan allemaal een keer dood, uhm.. maar het moeilijkste is… ik herinner me ineens een gedicht van Emily Dickinson, de titel schiet me even niet te binnen maar het gaat over het volgende: “een vrouw verliest haar man en ze gaat na een tijdje weer voor het eerst naar buiten, ze kan niet begrijpen dat de mensen daar gewoon lopen en praten, lachen en gewoon eten en drinken. Ze vindt eigenlijk dat de wereld niet door mag draaien omdat haar verdriet zó groot is.” En dat is nou exact hoe je je voelt wanneer je iemand verliest, en als je iemand kwijt raakt van wie je zielsveel houdt wil je ook dat iedereen in de wereld met je meevoelt! Maar iedereen in de wereld voelt het ook! Want iedere dag is er weer iemand die iemand anders verliest, en iemand zal altijd iemand verliezen op een bepaald moment in zijn of haar leven. Dus naarmate ik langer in New York bleef werken, wachten en stressen, het hielp hem niet en het hielp mij niet. En wat in dit kader interessant is, onze nieuwe drummer Tom Curiano kwam bij ons voor audities en hij blies ons echt de tent uit, een te gekke drummer. Maar hij had net zijn vrouw onverwacht verloren, en het was echt goed om er met hem over te praten. Ik bedoel, mijn broer leeft en vecht er nog voor, hij is mijn broer maar niet iemand die ik elke nacht weer thuis verwacht. Maar je partner… ik wil maar zeggen, toen ik Tom’s verhaal hoorde kon ik het mijne weer een beetje in een perspectief plaatsen. En we hebben die muziek zo nodig, het is zoals Tom afgelopen nacht na zijn eerste show met ons zei: “fuck! Ik had het écht nodig om al die shit eruit te zweten!” Daar is alles mee gezegd hierover.
Zullen we het dan maar even over je andere carrière hebben, je bent namelijk ook actrice. En er staat een nieuwe film aan te komen: ‘The Mortician’ waarin je een rol in speelt. Is het nog wel mogelijk om je werk als zangeres en actrice te combineren?
Nou als ik fulltime actrice zou willen zijn had ik moeten stoppen met muziek maken. Ik bedoel dat was mijn keuze nadat ik in 2007 in ‘Across The Universe’ had gespeeld. Ik had toen een filmagent, een grote meneer in Los Angeles en die zei: “Ok, nu kan je naar LA verhuizen en een jaar lang alleen maar audities doen, audities doen! En niet meer toeren, niets.” Oohw.. ik bedoel, ik ben gek op acteren en deed het al toen ik nog op school zat, net als zingen, maar ik had nog nooit tussen deze twee hoeven kiezen gek genoeg. Ik vond de ‘Love, Janis’ show op Broadway ook heel fijn om te doen, maar gewoon iets dat op mijn pad kwam, zingen en acteren. Zo kan het ook gaan, vind ik prima. Maar nee, ik ga echt niet de muziek opgeven om twintig uur per dag te auditeren voor een rolletje in een film. Maar de ‘The Mortician’ was wel weer leuk om te doen hoor, met rapper Method Man in een hoofdrol. Het is een coole maar erg weirde film, erg zwartgallig. Ik speel zelf maar een klein rolletje als de goudeerlijke ‘dame van de nacht’ Ava, ook weer gaaf om te doen, hahaha! Jon en ik zijn naar de première in New York geweest en grappig genoeg gaat de film een dag na onze cd release op 12 februari wereldwijd in de bioscopen draaien.
Je kijkt ook veel naar films. Ik heb gelezen dat je de film over Facebook ‘Social Network’ erg goed vond, maar dat je voor het Screen Actor’s Guild (SAG) toch hebt gestemd hebt op de [uiteindelijk winnende] film ‘The King’s Speech’. Waarom juist die film?
Oh mijn God het acteren in de film is zo briljant! Heb je hem al gezien? Het verhaal is werkelijk prachtig, geweldig om mee te spelen lijkt me, Colin Firth en Geoffrey Rush zijn acteurs die ik zeer waardeer, ze zijn echt ongelooflijk goed. Prachtig acteerwerk! En onder moeilijke omstandigheden het lijkt zomer maar het was ‘freezing fucking cold’ tijdens de opnamen. Maar ja het zijn theater geschoolde acteurs die zijn altijd beter.
Sociale netwerken zijn momenteel hotter dan ooit, en een relatief makkelijk middel om je achterban te bereiken. Jij gebruikt Twitter, My Space, Hyves, FaceBook en je doet aan blogging. Wat is je mening over die nieuwe media?
Een zegen en een vloek tegelijk. Elke dag moet mijn manager weer vragen: “Dana, heb je al ge-tweet? Staat er al wat op je blog? Facebook?…” Ik doe het allemaal zelf en dat is wel eens lastig hoor. Maar fans zijn niet dom en merken direct of je het persoonlijk hebt geschreven of niet. Ik kan het ook echt niet maken om het bijvoorbeeld mijn manager te laten doen als er de volgende dag fans naar je toekomen die zeggen: “Oh dat was zo gaaf wat je gisteren schreef!”. Maar het heeft ook zo zijn goede kanten hoor, want soms krijg je echt hartverscheurende verhalen te lezen. Maar voor een artiest is het echt een noodzakelijk kwaad geworden. En als mijn werk niets te maken had met communiceren of reclame maken voor jezelf zou ik er nooit aan beginnen.
Ja, de tijden veranderen. The Dana Fuchs Band is ook geen traditionele ‘oldskool rockband’ maar jullie spelen met verschillende samenstellingen in Amerika en in Europe. Er was zelfs even spraken van ‘the Dutch connection’ met bassist Walter Latupeirissa, drummer Nicky Hustinx en toetsenist Bobby van den Bergh. Is dit slechts voor de efficiëntie of inspireert het je ook om met verschillende muzikanten te werken?
Het is inderdaad een extra inspiratie maar dat is één van die bonussen die je erbij krijgt. Jon en ikzelf spelen al vanaf het begin samen maar eerlijk gezegd, toen we begonnen konden we het ons echt niet permitteren om bandleden over te laten vliegen. Maar we doen ons best, één van de doelstellingen is ook om een steady band bij elkaar te houden. Ik vind het ook best lastig die personele wisselingen, Nicky heeft het hartstikke goed gedaan maar nu hebben we Tom Curiano en daar zijn we heel blij mee. De ritmesectie is zo belangrijk voor me! Ik ben gek met onze Amerikaanse bassisten maar van Walter Latupeirissa hou ik echt! Ik zou niet weten wie ik buiten hem zou moeten kiezen in Europa. Hij is als familie voor me en als ik het voor het zeggen zou hebben zou hij ook meegaan naar de USA.
Wat kunnen we nog verwachten op deze ‘Love To Beg’ tour, welke nieuwe nummers ga je straks bijvoorbeeld spelen?
Gisteren in Erfurt hebben we bijna alle nieuwe nummers gespeeld in een show van 2,5 uur! Ik zei tegen het publiek: “Okay, we gaan nieuwe songs spelen, luister of jullie het wat vinden. Maar als je echt een ander nummer wilt horen schreeuw het dan uit!” En we hebben zo’n beetje heel het nieuwe album gespeeld, haha. Maar ook: ‘Strong Out’, ‘Misery’, ‘Songbird’… welke ik in ieder geval zou doen, en natuurlijk ‘Helter Skelter’ wat overliep in ‘A Whole Lot Of Love’.
Klinkt goed, we zijn benieuwd. Hartelijk dank voor je tijd Dana. En we wensen jullie een geweldige ‘Love To Beg’ tour en een gelukkig en gezond leven toe.
Oohw… bedankt, het was leuk hoor, een bijzonder vraaggesprek, haha. Dankjewel voor jullie interesse en steun! Zegt het voort, het betekent echt veel voor ons. Geniet van de show zo meteen.
Uiteraard namen we afscheid met een ferme omhelzing en een paar dikke zoenen. Onze samengestelde data DVD met kijk-, luister- en leesvoer voor onderweg, werd in grote dank (en met nóg meer knuffels) in ontvangst genomen. De bos tulpen houdt ze nog van ons tegoed.
