25 januari 2011, Popcentrum 013, Tilburg, door: Ton Kok; foto’s door: Arjan Vermeer
De Blind Boys of Alabama waren deze week voor een drietal concerten in Nederland en op dinsdag 25 januari waren deze heren op leeftijd neergestreken in het Tilburgse 013 om hun spirituele boodschap te verkondigen. Het gaat hier om een unieke groep, die in 1939 (!!!) werd opgericht. In 1948 kwam hun eerste album uit en inmiddels staat de teller boven de 60. Vijf keer wonnen ze een Grammy voor het beste traditionele Gospel album en in 2009 ontvingen ze de Grammy Lifetime Archievement award. Een zeer indrukwekkende staat van dienst dus en ik hoefde niet lang na te denken om de uitnodiging aan te nemen om een bezoekje aan 013 te brengen.
Bij binnenkomst van de zaal viel me wel op dat bijna het voltallige publiek, ongeveer kleine 150 man en vrouw, keurig aan tafeltjes of op de tribune plaatsgenomen had en er dus geen dansende en meezingende massa mensen voor het podium stond. Klokslag half negen betraden de heren het podium. Drie zangers, waar onder medeoprichter Jimmy Carter, geflankeerd door Bishop Billy Bowers en Ben Moore. Verder op het podium op Joey Williams (gitaar/zang), Tracy Pierce (bas/zang), Eric McKinnie (drums/zang) en Peter Levin (Hammond en piano). Buiten de drie zangers is ook de drummer blind, hoewel dit aan zijn spel niet te merken was. Ze begonnen met het nummer ‘Up Above My Head’ van hun CD ‘Duets’. Het publiek moest even aangemoedigd worden, maar de stemming zat er al snel in. Er werd een verzameling van fraaie liedjes gebracht, mooi uitgevoerd en prima gezongen, zonder dat er nu echt kippenvel momenten inzaten. Als het tempo iets dreigde in te zakken werd er even iets stevigs tussendoor gegooid, zoals de oude popklassieker ‘Spirit In The Sky’ of lekkere New Orleans funk in ‘Free At Last’. Sterke uitvoeringen van Tom Waits’ ‘Way Down In The Hole’ en het door Ben Harper geschreven ‘There Will Be A Light’. De klassieker ‘Amazing Grace’ werd gebracht op de muziek van ‘House Of The Rising Sun’. Met humorvolle praatjes werden de nummers aangekondigd, maar pas bij het slotnummer ‘Look Where He Brought Me From’ sloeg de vlam in de pand en wist de groep iedereen op het been en aan het meeklappen en zingen te krijgen. Carter maakte een wandeling door het publiek en elke keer als zijn begeleider en hem terug wilde leiden naar het podium draaide hij zich weer om, om het toehoorders verder te bespelen. Als toegift nog een tweetal nummers, waaronder het bekende ‘Down By The Riverside’ en na exact anderhalf uur was het voorbij. Al met al een gezellig avondje met van religieuze teksten voorziene blues, roots en gospelnummers, een aangename afwisseling.
