John Butler Trio met support van Robert Francis speelde op 17 april 2010 in de Melkweg, Amsterdam. Tekst en foto’s van Arjan Vermeer
Alleen al de support-act, Robert Francis was het waard om zaterdagavond naar De Melkweg te gaan. De -op dat mo
ment al- bomvolle grote zaal van de Melkweg reageerde enthousiast op de Californische singer-songwriter.
Maar we kwamen toch uiteindelijk voor de Australische jam band, The John Butler Trio, bestaande uit drummer Nicky Bomba en bassist Byron Luiters, en de naamgever van de band, de 35-jarige John Butler. Al sinds eind negentiger jaren is hij een begrip in de Australische muziekwereld met twee platinum albums. In Europa en de USA is hij bij een kleine groep trouwe fans bekend. Met zijn -in april uitgekomen- vierde album “April Uprising” is hij weer op tournee in Japan, Europa en de USA.
Zijn nummers bevatten veelal politiek ge-engageerde boodschappen. Maar deze worden positief gebracht: liefde en respect zijn de essentie van het leven, voor Butler. De muzikale inspiratie van zijn nummers komen voort uit roots-stijlen zoals blues, funk, bluegrass, maar bevatten ook indiase of zelfs keltische elementen. Met “April Uprising” heeft hij echter gekozen om rock-invloeden te laten domineren. Een keuze die het bij concerten en festivals zeker goed zal doen.
Ook zaterdagavond reageerde het publiek vrijwel meteen op de eerste klanken van “Excuse to Get High” en het vrijwel naadloos daarop aansluitende tweede nummer “Betterman”. Butler hoefde ook niet echt warm te draaien voordat hij zijn virtuositeit op de snaren etaleerde. De akoestische gitaren bespeelt hij met beide handen in -soms- omgekeerde richting op de hals van de gitaar. Hij maakt -ook deze avond- graag gebruik van allerlei technieken om zijn akoestische gitaren, banjo en steel gitaar te versterken en te voorzien van distortion, reverd en wah-wah effecten. Het ziet er dan ook vreemd uit als je Butler een Jimi Hendrix achtige gitaarsolo op zijn akoestische 12-snarige gitaar ziet en hoort spelen.
De fans klappen ook al enthousiast mee op het funky “Don’t wanna see your face” alsof het al een oude hit betreft, terwijl dit toch echt van zijn laatste nieuwe album af komt.
Na nog twee nummers van zijn laatste album, “Take Me” en “Revolution” is -voor mij- het hoogtepunt van de avond toch wel de meer akoestische songs, te beginnen met het bekende “Treat Yo Mamma” waarin je, naast de steel gitaar van Butler, kan genieten van de didgeridoo en contrabas van Luiters. Butler vervolgt alleen met zijn signature-song, het instrumentale Ocean. Dit nummer stamt nog uit zijn periode als straatmuzikant en is een cascade van gitaartechnieken, tempo’s en stemmingen: van lieflijk tot bijna aggressief, ballad tot uptempo. Het is gewoon een zeer indrukwekkend nummer. “Ragged Mile” -van Butler’s laatste album- is muzikaal gezien een mooie opvolger van “Ocean”, ware het niet dat “Ragged” ook tekst bevat.
Na deze ‘akoestische’ set volgt het reggae-achtige nummer Zebra, om het publiek weer s lekker te laten meezingen. Naar het einde van de avond spelen Butler en zijn mannen nog een paar lekkere rock-songs waaronder nog zeker twee nummers van “April Uprising”. En dan is -na nog een enthousiaste toegift- de avond opeens voorbij. Een avond waarin verschillende muziekstijlen, muzikale virtuositeit en scherpe teksten elkaar opvolgden. Kortom een schitterend concert.
John Butler Trio tourt nog deze maand in europa om vervolgens naar de USA te gaan en in juli nog wat festivals in europa te doen om daarna terug te keren naar ‘down-under’.
Fotoalbum John Butler Trio in de Melkweg
Fotoalbum Robert Francis (support-act)
